De wind was fris en straf vorige week en de golven spoelden schuimend aan. Precies goed allemaal voor een half uurtje strandbanjeren tussen de bedrijven door. Slechts een handjevol had hetzelfde idee gevat en hier en daar vierde een hond met onnavolgbare sprongen de vrijheid van het onaangelijnde. We groetten elkaar, de passanten en ik, met een knik en een blik van verstandhouding over onze keuze om te luisteren naar de zee.

Ik zag ze samen staan in de verte. Twee werden soms een en dan weer twee. Ik passeerde ze aan de waterkant en zag waarom. Eén verdriet. Eén troost. Verdriet keek naar de horizon. Geen traan, geen eindpunt, starend naar nergens maar met een onmiskenbare last in haar ogen. Troost stond erbij. Keek ook naar ver maar anders, en dan weer naar haar. Omarmde verdriet soms tot ze één waren, een hand door haar krullen en verder niets. Zwijgend. In het geluid van de wind en het water vonden ze elkaar in stilte en dat was goed.

Voor als woorden niet gesproken hoeven te worden en enkel ‘zijn’ genoeg is.
Thuis bij de open haard vond ik alles terug. In het glas, de kleur en geur. Het delen van mooie en dierbare momenten.

Soms wordt er niet meer gedronken. Soms wordt het leven gevierd.