De dichte nevel liet zich maar moeilijk verdrijven door het waterige ochtendzonnetje. Eindelijk was het gestopt met regenen. Voorzichtig opende ze de rits van onze kleine, vrijwel doorweekte shelter waarin we ons nu al twee dagen schuilhielden. Op sommige plekken lekte het water nog zachtjes door het tentdoek heen. De aangetaste emaillen mokken uit mijn diensttijd deden geduldig hun werk en vingen de vallende druppels op. Het geluid deed me terugdenken aan vroeger, toen ze elke ochtend water voor me opgoot dat door een papieren koffiefilter drupte en het kleine appartement met een onweerstaanbaar aroma vervulde.

Koffie, daar waren we nu ook wel aan toe, net als aan de vers gebakken eieren. De enerverende periode die achter ons lag, had z’n sporen duidelijk achtergelaten. Voor de buitenwereld waren het onzichtbare littekens, maar voor ons volstond een halve blik om de brute herinnering aan het ontstaan ervan opnieuw te doorvoelen.

De koffie verwarmde me van binnen en ik liet me de eieren met bacon goed smaken. Wat een genot, zoals me na al die jaren nog altijd met zoveel aandacht en liefde verzorgde. Op momenten als deze voelde ik dat we het juiste besluit hadden genomen. Vier weken rondtrekken door de ruige Schotse hooglanden had ons dichter bij elkaar gebracht dan ooit. Het zou ons helpen het gruwelijke verleden voor altijd achter ons te laten.

Met die hoopvolle gedachte braken we op en begonnen we aan de laatste zware etappe. Het was nog een kilometer of twaalf ploeteren door de Schotse wildernis, voordat we terug zouden keren in de bewoonde wereld. De loodgrijze hemel opende zich opnieuw en de schemering kon elk moment invallen.

Wat de toekomst ons zou gaan brengen, daar hadden we geen idee van. Het deed er ook niet toe. Het onvoorwaardelijke en onontkoombare hier en nu, dat was wat ons verbond. Daar proostten we op in de donkere Schotse pub, terwijl we onze kleren droogden aan het knapperende haardvuur. En bij de tweede keer hartverwarmend inschenken door een zo goed als onverstaanbare, maar goedlachse barman viel mijn oog op het etiket: Glen Talloch.

Ze was weer thuis.